Human interest
‘Nu wil ik anderen helpen’
Wie betaalde je geneeskundestudie in Nederland?
“Mijn vriendin, mijn schoonouders, vrienden. Mijn eerste intensieve taalcursus in Leiden kostte zesduizend euro. Dat bedrag had ik van mijn schoonvader geleend. Toen zag ik op een site van de overheid dat je dat geld terugkreeg als je die opleiding binnen een jaar haalde. Het lukte mij binnen een half jaar. Ik heb dat geld toen teruggekregen en mijn schoonvader meteen terugbetaald. Na mijn studie heb ik op locatie VUmc van Amsterdam UMC mijn opleiding tot internist-oncoloog afgerond. Deze maand ben ik met veel plezier als chef de clinique begonnen bij het Spaarne Gasthuis.
Onlangs heb je de Kikomeko for Kids Foundation opgericht. Waarom?
“Ik ben zelf geholpen, met school en met mijn opleiding. Zonder hulp van dat Nederlandse gezin in Den Haag was ik hier niet geweest. Het meest blij kun je een Oegandees kind maken door het de kans te geven naar school te gaan. Maar… Elke twee weken komt er iemand met een namenlijst in de klas om te checken wie het schoolgeld heeft betaald. School In Oeganda gaat in blokken van drie maanden. En voor elk van die blokken moet vooruit betaald worden. Anders wordt het kind van school gestuurd.
Ik kan zelf het schoolgeld voor acht Oegandese kinderen betalen, maar niet voor iedereen die het nodig heeft. Daarom heb ik samen met mijn Amsterdam UMC-collega’s Nicolien de Clercq en Robert Jan Kwakman deze stichting bedacht. Binnen de afdeling werd heel goed gereageerd op het idee. Het is tot nu toe gelukt vijftien kinderen naar school te laten gaan. Onze contactpersoon zoekt in dorpen in Oeganda specifiek kinderen die dit nodig hebben.
Je gaat niet terug naar Oeganda?
We moeten wel zeker weten dat zo’n individueel kind in elk geval drie jaar naar school kan, we moeten dus voor minstens die periode schoolgeld hebben. In drie jaar tijd hopen we genoeg geld verworven te hebben om alvast deze vijftien kinderen hun opleiding te kunnen laten afmaken. Ik kom zelf uit Oeganda, heb het meegemaakt. Ik weet hoe hard dit nodig is. Ik kan vanuit Nederland veel meer doen voor de mensen daar, met mijn netwerk, dan als ik daar woon.” •
Voor meer informatie over de stichting: https://kikomeko.org/
Tekst: Mieke Zijlmans - Foto’s: Martijn Gijsbersten
Human interest
Zonder de hulp van welwillende Nederlandse sponsoren zou de Oegandese internist-oncoloog Joachim Kikomeko nooit Geneeskunde aan de VU hebben kunnen studeren. Nu heeft hij een stichting opgericht om zelf schoolgeld te kunnen inzamelen voor Oegandese kinderen. “Het meest blij kun je een Oegandees kind maken door het de kans te geven naar school te gaan.”
Hoe komt een jongen uit Oeganda op
het idee hierheen te komen?
“Een Nederlandse jongen van de Dalton School in Den Haag was op bezoek geweest in Oeganda; hij heeft onze school naar Nederland gehaald. Zo ging ik op mijn zestiende vier weken naar Nederland met een muziekgroep van dertig mensen. We traden op voor scholen. Die Nederlandse jongen heeft ook voor alle kinderen gastgezinnen geregeld. Ik kwam terecht bij mensen die later mijn sponsoren werden, zij hielpen mijn middelbare school en mijn studie in Oeganda te betalen. Twee jaar later kwamen er toevallig zes Nederlandse meisjes stage lopen in een naburig dorp om te werken met gehandicapte kinderen. Wij, jongens, draaiden om die meisjes heen. Één van hen is toen mijn vriendin geworden. Wij zijn nog altijd samen, we hebben twee zoons: van dertien en negen jaar.”
Wanneer wist je dat je dokter wilde worden?
“Toen mijn vader overleed. Niemand wist waaraan hij eigenlijk gestorven was, je komt daar in Oeganda eenvoudigweg nooit meer achter. Voor mij was dat de reden om dokter te willen worden. Na de middelbare school heb ik vier jaar geneeskunde gestudeerd in Oeganda, met financiële hulp van mijn sponsoren in Den Haag. Van het geld dat ik bijverdiende, betaalde ik het schoolgeld van mijn jongste broer en mijn twee zusjes.”
‘Niemand wist waaraan mijn vader stierf’
Waarom ben je vervolgens naar Nederland verhuisd?
“Mijn vriendin reisde twee keer paar jaar heen en weer om me op te zoeken. Het idee om samen in Oeganda te gaan wonen, hebben we snel verworpen: zij werkt in het basisonderwijs, er valt daar voor haar niks te verdienen. In 2008 ben ik naar Nederland gekomen. We zijn in Leiden samen op kamers gegaan. In Nederland telde mijn middelbare schooldiploma met wiskunde en scheikunde niet, ze vonden dat ik een jaar bijgespijkerd moest worden. Dat wilde ik niet. Toen ik hier drie maanden woonde, heb ik een toets gemaakt op vwo-niveau. Ik had daar drie uur de tijd voor; na anderhalf uur had ik hem af.
Toen mocht ik meeloten voor Geneeskunde in Leiden, maar ik werd uitgeloot. In plaats daarvan ben ik biomedische wetenschappen gaan doen aan de VU. Dat was pittig: alle boeken en colleges waren in het Nederlands. Maar ik ben heel goed begeleid. Heb intensieve individuele Nederlandse les gehad, één op één, betaald door de universiteit. Na dat eerste jaar ben ik met succes gaan meeloten voor Geneeskunde aan de VU. De VU is goed voor buitenlanders. Ik heb veel extra begeleiding gehad toen ik hier studeerde. Uiteindelijk heb ik in beide studies mijn bachelor gehaald: Biomedische wetenschappen en Geneeskunde. Dat is minder zwaar dan je zou denken, er is tussen die twee studies veel overlap. Tegelijkertijd deed ik mee in commissies, de studievereniging, de studentenraad: je moet zorgen dat je een netwerk hebt. Dat klinkt als veel tegelijk. Maar in Oeganda werken de mensen nog véél harder.”
Wie betaalde je geneeskundestudie in Nederland?
“Mijn vriendin, mijn schoonouders, vrienden. Mijn eerste intensieve taalcursus in Leiden kostte zesduizend euro. Dat bedrag had ik van mijn schoonvader geleend. Toen zag ik op een site van de overheid dat je dat geld terugkreeg als je die opleiding binnen een jaar haalde. Het lukte mij binnen een half jaar. Ik heb dat geld toen teruggekregen en mijn schoonvader meteen terugbetaald. Na mijn studie heb ik op locatie VUmc van Amsterdam UMC mijn opleiding tot internist-oncoloog afgerond. Deze maand ben ik met veel plezier als chef de clinique begonnen bij het Spaarne Gasthuis.
‘In Oeganda werken mensen nog veel harder’
Waarom ben je vervolgens naar Nederland verhuisd?
“Mijn vriendin reisde twee keer paar jaar heen en weer om me op te zoeken. Het idee om samen in Oeganda te gaan wonen, hebben we snel verworpen: zij werkt in het basisonderwijs, er valt daar voor haar niks te verdienen. In 2008 ben ik naar Nederland gekomen. We zijn in Leiden samen op kamers gegaan. In Nederland telde mijn middelbare schooldiploma met wiskunde en scheikunde niet, ze vonden dat ik een jaar bijgespijkerd moest worden. Dat wilde ik niet. Toen ik hier drie maanden woonde, heb ik een toets gemaakt op vwo-niveau. Ik had daar drie uur de tijd voor; na anderhalf uur had ik hem af.
Toen mocht ik meeloten voor Geneeskunde in Leiden, maar ik werd uitgeloot. In plaats daarvan ben ik biomedische wetenschappen gaan doen aan de VU. Dat was pittig: alle boeken en colleges waren in het Nederlands. Maar ik ben heel goed begeleid. Heb intensieve individuele Nederlandse les gehad, één op één, betaald door de universiteit. Na dat eerste jaar ben ik met succes gaan meeloten voor Geneeskunde aan de VU. De VU is goed voor buitenlanders. Ik heb veel extra begeleiding gehad toen ik hier studeerde. Uiteindelijk heb ik in beide studies mijn bachelor gehaald: Biomedische wetenschappen en Geneeskunde. Dat is minder zwaar dan je zou denken, er is tussen die twee studies veel overlap. Tegelijkertijd deed ik mee in commissies, de studievereniging, de studentenraad: je moet zorgen dat je een netwerk hebt. Dat klinkt als veel tegelijk. Maar in Oeganda werken de mensen nog véél harder.”
Joachim Kikomeko (40) ziet er verrassend fit uit voor iemand die pas is geland na een reis vanuit Oeganda. De internist-oncoloog heeft in Afrika zijn moeder en familie opgezocht. En hij netwerkt er om bedrijven in contact te brengen met Nederlandse ondernemingen. Naast zijn baan, zijn gezin en sociaal-maatschappelijke activiteiten, wil internist oncoloog Kikomeko schoolgeld inzamelen voor kinderen in Oeganda die zonder deze hulp niet naar school kunnen. Daarom heeft hij de ‘Kikomeko for Kids Foundation’ opgericht.
Waar kom je oorspronkelijk vandaan?
“Uit het dorpje Bulenga in Oeganda. Ik ben de oudste, ik heb drie jongere broers en twee zusjes. Vrouwen hoorden niet te werken, dus mijn moeder werkte niet. In 1995 overleed mijn vader, toen ik twaalf was. Daardoor was er geen inkomen meer. Mijn moeder is toen op de markt gaan werken en ik ben met haar meegegaan. Daardoor ben ik twee jaar niet naar school geweest. Vervolgens ben ik tijdens alle schoolvakanties op de markt gaan werken om school te kunnen betalen.”
J
Human interest
‘Nu wil ik
anderen helpen’
Wie betaalde je geneeskundestudie in Nederland?
“Mijn vriendin, mijn schoonouders, vrienden. Mijn eerste intensieve taalcursus in Leiden kostte zesduizend euro. Dat bedrag had ik van mijn schoonvader geleend. Toen zag ik op een site van de overheid dat je dat geld terugkreeg als je die opleiding binnen een jaar haalde. Het lukte mij binnen een half jaar. Ik heb dat geld toen teruggekregen en mijn schoonvader meteen terugbetaald. Na mijn studie heb ik op locatie VUmc van Amsterdam UMC mijn opleiding tot internist-oncoloog afgerond. Deze maand ben ik met veel plezier als chef de clinique begonnen bij het Spaarne Gasthuis.
Onlangs heb je de Kikomeko for Kids Foundation opgericht. Waarom?
“Ik ben zelf geholpen, met school en met mijn opleiding. Zonder hulp van dat Nederlandse gezin in Den Haag was ik hier niet geweest. Het meest blij kun je een Oegandees kind maken door het de kans te geven naar school te gaan. Maar… Elke twee weken komt er iemand met een namenlijst in de klas om te checken wie het schoolgeld heeft betaald. School In Oeganda gaat in blokken van drie maanden. En voor elk van die blokken moet vooruit betaald worden. Anders wordt het kind van school gestuurd.
Ik kan zelf het schoolgeld voor acht Oegandese kinderen betalen, maar niet voor iedereen die het nodig heeft. Daarom heb ik samen met mijn Amsterdam UMC-collega’s Nicolien de Clercq en Robert Jan Kwakman deze stichting bedacht. Binnen de afdeling werd heel goed gereageerd op het idee. Het is tot nu toe gelukt vijftien kinderen naar school te laten gaan. Onze contactpersoon zoekt in dorpen in Oeganda specifiek kinderen die dit nodig hebben.
Je gaat niet terug naar Oeganda?
We moeten wel zeker weten dat zo’n individueel kind in elk geval drie jaar naar school kan, we moeten dus voor minstens die periode schoolgeld hebben. In drie jaar tijd hopen we genoeg geld verworven te hebben om alvast deze vijftien kinderen hun opleiding te kunnen laten afmaken. Ik kom zelf uit Oeganda, heb het meegemaakt. Ik weet hoe hard dit nodig is. Ik kan vanuit Nederland veel meer doen voor de mensen daar, met mijn netwerk, dan als ik daar woon.” •
Voor meer informatie over de stichting: https://kikomeko.org/
Toen mocht ik meeloten voor Geneeskunde in Leiden, maar ik werd uitgeloot. In plaats daarvan ben ik biomedische wetenschappen gaan doen aan de VU. Dat was pittig: alle boeken en colleges waren in het Nederlands. Maar ik ben heel goed begeleid. Heb intensieve individuele Nederlandse les gehad, één op één, betaald door de universiteit. Na dat eerste jaar ben ik met succes gaan meeloten voor Geneeskunde aan de VU. De VU is goed voor buitenlanders. Ik heb veel extra begeleiding gehad toen ik hier studeerde. Uiteindelijk heb ik in beide studies mijn bachelor gehaald: Biomedische wetenschappen en Geneeskunde. Dat is minder zwaar dan je zou denken, er is tussen die twee studies veel overlap. Tegelijkertijd deed ik mee in commissies, de studievereniging, de studentenraad: je moet zorgen dat je een netwerk hebt. Dat klinkt als veel tegelijk. Maar in Oeganda werken de mensen nog véél harder.”
Waarom ben je vervolgens naar Nederland verhuisd?
“Mijn vriendin reisde twee keer paar jaar heen en weer om me op te zoeken. Het idee om samen in Oeganda te gaan wonen, hebben we snel verworpen: zij werkt in het basisonderwijs, er valt daar voor haar niks te verdienen. In 2008 ben ik naar Nederland gekomen. We zijn in Leiden samen op kamers gegaan. In Nederland telde mijn middelbare schooldiploma met wiskunde en scheikunde niet, ze vonden dat ik een jaar bijgespijkerd moest worden. Dat wilde ik niet. Toen ik hier drie maanden woonde, heb ik een toets gemaakt op vwo-niveau. Ik had daar drie uur de tijd voor; na anderhalf uur had ik hem af.
‘In Oeganda werken mensen nog veel harder’
Waarom ben je vervolgens naar Nederland verhuisd?
“Mijn vriendin reisde twee keer paar jaar heen en weer om me op te zoeken. Het idee om samen in Oeganda te gaan wonen, hebben we snel verworpen: zij werkt in het basisonderwijs, er valt daar voor haar niks te verdienen. In 2008 ben ik naar Nederland gekomen. We zijn in Leiden samen op kamers gegaan. In Nederland telde mijn middelbare schooldiploma met wiskunde en scheikunde niet, ze vonden dat ik een jaar bijgespijkerd moest worden. Dat wilde ik niet. Toen ik hier drie maanden woonde, heb ik een toets gemaakt op vwo-niveau. Ik had daar drie uur de tijd voor; na anderhalf uur had ik hem af.
Toen mocht ik meeloten voor Geneeskunde in Leiden, maar ik werd uitgeloot. In plaats daarvan ben ik biomedische wetenschappen gaan doen aan de VU. Dat was pittig: alle boeken en colleges waren in het Nederlands. Maar ik ben heel goed begeleid. Heb intensieve individuele Nederlandse les gehad, één op één, betaald door de universiteit. Na dat eerste jaar ben ik met succes gaan meeloten voor Geneeskunde aan de VU. De VU is goed voor buitenlanders. Ik heb veel extra begeleiding gehad toen ik hier studeerde. Uiteindelijk heb ik in beide studies mijn bachelor gehaald: Biomedische wetenschappen en Geneeskunde. Dat is minder zwaar dan je zou denken, er is tussen die twee studies veel overlap. Tegelijkertijd deed ik mee in commissies, de studievereniging, de studentenraad: je moet zorgen dat je een netwerk hebt. Dat klinkt als veel tegelijk. Maar in Oeganda werken de mensen nog véél harder.”
Wie betaalde je geneeskundestudie in Nederland?
“Mijn vriendin, mijn schoonouders, vrienden. Mijn eerste intensieve taalcursus in Leiden kostte zesduizend euro. Dat bedrag had ik van mijn schoonvader geleend. Toen zag ik op een site van de overheid dat je dat geld terugkreeg als je die opleiding binnen een jaar haalde. Het lukte mij binnen een half jaar. Ik heb dat geld toen teruggekregen en mijn schoonvader meteen terugbetaald. Na mijn studie heb ik op locatie VUmc van Amsterdam UMC mijn opleiding tot internist-oncoloog afgerond. Deze maand ben ik met veel plezier als chef de clinique begonnen bij het Spaarne Gasthuis.
‘Niemand wist waaraan mijn vader stierf’
Wanneer wist je dat je dokter wilde worden?
“Toen mijn vader overleed. Niemand wist waaraan hij eigenlijk gestorven was, je komt daar in Oeganda eenvoudigweg nooit meer achter. Voor mij was dat de reden om dokter te willen worden. Na de middelbare school heb ik vier jaar geneeskunde gestudeerd in Oeganda, met financiële hulp van mijn sponsoren in Den Haag. Van het geld dat ik bijverdiende, betaalde ik het schoolgeld van mijn jongste broer en mijn twee zusjes.”
Hoe komt een jongen uit Oeganda op
het idee hierheen te komen?
“Een Nederlandse jongen van de Dalton School in Den Haag was op bezoek geweest in Oeganda; hij heeft onze school naar Nederland gehaald. Zo ging ik op mijn zestiende vier weken naar Nederland met een muziekgroep van dertig mensen. We traden op voor scholen. Die Nederlandse jongen heeft ook voor alle kinderen gastgezinnen geregeld. Ik kwam terecht bij mensen die later mijn sponsoren werden, zij hielpen mijn middelbare school en mijn studie in Oeganda te betalen. Twee jaar later kwamen er toevallig zes Nederlandse meisjes stage lopen in een naburig dorp om te werken met gehandicapte kinderen. Wij, jongens, draaiden om die meisjes heen. Één van hen is toen mijn vriendin geworden. Wij zijn nog altijd samen, we hebben twee zoons: van dertien en negen jaar.”
Human interest
Joachim Kikomeko (40) ziet er verrassend fit uit voor iemand die pas is geland na een reis vanuit Oeganda. De internist-oncoloog heeft in Afrika zijn moeder en familie opgezocht. En hij netwerkt er om bedrijven in contact te brengen met Nederlandse ondernemingen. Naast zijn baan, zijn gezin en sociaal-maatschappelijke activiteiten, wil internist oncoloog Kikomeko schoolgeld inzamelen voor kinderen in Oeganda die zonder deze hulp niet naar school kunnen. Daarom heeft hij de ‘Kikomeko for Kids Foundation’ opgericht.
Waar kom je oorspronkelijk vandaan?
“Uit het dorpje Bulenga in Oeganda. Ik ben de oudste, ik heb drie jongere broers en twee zusjes. Vrouwen hoorden niet te werken, dus mijn moeder werkte niet. In 1995 overleed mijn vader, toen ik twaalf was. Daardoor was er geen inkomen meer. Mijn moeder is toen op de markt gaan werken en ik ben met haar meegegaan. Daardoor ben ik twee jaar niet naar school geweest. Vervolgens ben ik tijdens alle schoolvakanties op de markt gaan werken om school te kunnen betalen.”
Tekst: Mieke Zijlmans - Foto’s: Martijn Gijsbersten
Zonder de hulp van welwillende Nederlandse sponsoren zou de Oegandese internist-oncoloog Joachim Kikomeko nooit Geneeskunde aan de VU hebben kunnen studeren. Nu heeft hij een stichting opgericht om zelf schoolgeld te kunnen inzamelen voor Oegandese kinderen. “Het meest blij kun je een Oegandees kind maken door het de kans te geven naar school te gaan.”